بی توجهی به جای توجه منفی

قبلا گفته بودم که آن فرزندی که برایش اینجا را راه انداختم، الان ۴ سال را گذرانده است. او پسری شلوغ و به اصطلاح شیطان است. در عین حال حساس است و دقت زیادی دارد. اینها کار ما را به عنوان پدر و مادر او سخت کرده است.

اما در یکی دو هفته گذشته به دلایلی به مشاور مراجعه کردیم تا از تجربیات آنها نیز استفاده کنیم. البته نه پیش یک کارشناس، بلکه ۳ نفر متفاوت و با روحیات مختلف.

حالا یکی از نکات مهمی را که از مجموع این سه مشاوره به دست آوردم می نویسم:

• بچه به دنبال توجه است. البته توجه مثبت مطلوب تر است اما اگر نشد، توجه منفی هم بهتر از بی توجهی است. مثلا اگر شما به رفتار شماره ۱ فرزندتان بی توجه باشید، رفتار شماره ۲ را تشویق کنید و او را به خاطر رفتار شماره ۳ تنبیه نمایید، بعد از مدتی رفتار شماره ۲ تقویت می شود، رفتار شماره ۱ حذف می گردد و رفتار شماره ۳ علاوه بر اینکه استمرار می یابد، به فاز عکس العمل های ناخودآگاه و منفی مانند لجبازی هم می کشد...
• با توجه به نکته بالا، بهترین برخورد با رفتاری که می خواهیم ادامه یابد، تشویق است و با رفتاری که می خواهیم حذف شود، بی توجهی.
• به علاوه برای حذف رفتار منفی مورد نظر، خیلی مهم است که دلایل و ریشه های بروز آن را تشخیص دهیم و آنها را نیز رفع کنیم. در این صورت -و البته به شرط رعایت نکته قبل- رفتار نامطلوب به آسانی حذف خواهد شد.

مثال این قاعده را از یک رفتار واقعی فرزندم می گویم:

گفته بودم که پسرم، بسیار حساس است. این حساسیت در بعضی مواقع بیشتر خودش را نشان می دهد. مثلا یک بار که با شوق و ذوق خانه ای را با اسباب بازی هایش درست کرده بود و آن را برای نشان دادن به من می آورد، خانه از دستش افتاد و خراب شد. در این میان کسی مقصر نبود به جز خودش. اما او تحمل این شکست کوچک را نداشت. بلافاصله روی زمین افتاد و به حالت قهر و گریه درآمد...

رفتار صحیح ما علی القاعده

1. بی توجهی به گریه بی دلیل و بی منطق اوست. نه اینکه بگوییم هرچقدر می خواهی گریه کن. نه! انگار که اصلا چنین کسی در خانه نیست و چنین رفتاری ندارد. ما به کار طبیعی خود مشغول می شویم.
2. همدردی با او قبل از شروع گریه (باعث می شود راحت تر شکست را بپذیرد)
3. استفاده از قصه و بازی برای آموزش مقابله با شکست در شرایط مناسب دیگر

پی نوشت:

اگر اینجا دیر به روز می شود، حکما شما به بزرگواری خودتان می بخشید...